Chau, chau, adios...

De laatste maand in Buenos Aires. De laatste weken. De laatste dagen... Het einde is in zicht. Het lijkt alsof ik hier al zo lang ben, alsof ik iedereen al door heb, alsof ik alles al begrijp en weet wat ik kan verwachten. Aan de andere kant kan ik mijn eerste dag herinneren, wat mij doet beseffen dat ik hier toch ook weer niet zo belachelijk lang ben.
Het gevoel en de indrukken waarmee ik dit land verlaat, zijn niet uit te leggen. Mijn leven hier begon op 6 februari en eindigt op 5 juli. Daarvoor en daarna gaat gewoon verder, maar daartussen heb ik een ander leven geleid. Je gaat weg uit Nederland met gemengde gevoelens, ik verlaat Buenos Aires met gemengde gevoelens, en mijn hoofd zit vol met allemaal ideeën en belevenissen en gewoontes die ik hier heb ontwikkeld en meegemaakt. Het is goed geweest.

Het kost mij ook steeds meer moeite om gevoelens uit te drukken in het Nederlands. Ik heb me veel verder ontwikkeld in Spaans dan dat ik dacht nodig te hebben. Helaas is mijn Spaanse papa niet zo blij met mijn Argentijnse ontwikkelingen, maar mijn Uruguayaanse mama wel. Ik had natuurlijk eerst een gemengd accent, maar dat is met de tijd compleet veranderd. Dit heb ik vooral te danken aan mijn familie, waar ik mee samenwoon.

Wat vooral speciaal is, is dat dit half jaar ook in het teken stond/ staat van mijn afstuderen. Zoals veel vrienden van mij weten ben ik erg druk bezig geweest met scriptie, waar ik morgen van te horen krijg of ie is goedgekeurd of niet. Verder wil ik het er niet over hebben :P

Dit verslag zal een overzicht weergeven van allerlei activiteiten die mij de afgelopen tijd bezig hebben gehouden.

Sos mi vida - ik ben niet zo een serie-mens. Ik heb wel programma's die ik in Nederland kijk, maar nooit dat ik ze 100% volg. Al helemaal geen soapseries. Nou, ik heb hier een novela (soapserie) gevonden die Sos mi vida (Je bent mijn leven) heet. Het begon allemaal omdat Sandra de Mexicaanse versie van deze soapserie kijkt. En ik wilde de Argentijnse. Ik ben inmiddels bij aflevering 120. Echt verschrikkelijk. Alle Argentijnen die ik ken, lachen mij uit omdat ik dit kijk. Me chupa un huevo.

Sandra - ja, Sandra is een activiteit :P Sandra is mijn rots in de branding (zeg je dat zo?). Als erg karaktervolle schorpioenen dat wij allebei zijn, hebben we elkaar nodig op de leuke en slechte momenten. Ik zal niet in details ingaan op de slechte momenten, want die zijn tussen ons. Zo heb ik Sandra een aantal keer vergezeld naar haar bokslessen. Geweldig, we kunnen daar al onze agressie kwijt op de mannen. Ik vind persoonlijk dat we allebei vet goed zijn. Sandra komt uit Rotterdam (ach ja, uit Krimpen) en vandaar dat ik haar menig keer heb aangemoedigd met "Geef 'm een loei, Feyenoord!" En zei eveneens, maar dan rot Feyenoord op en wordt het fijn vervangen met Ajax.
Met Sandra ben ik naar de markt geweest in San Telmo, waar we ontzettend hebben gelachen om een kipgeluid. Zo heeft Sandra ook vaak te maken gehad met mijn onbeslistheid. Ik kan niet zo goed kiezen of een beslissing maken. Sorry, Sandra, sorry. Gelukkig kunnen we goed lachen samen en met Constanza, haar Chileense roomie, maken we veel gekkigheid mee. Ook heb ik Sandra geleerd dat het 'randdebiel' is, niet 'ramdebiel'. Komt omdat ze uit Rotterdam komt... :P Het is erg leuk om Sandra te pesten. Samen zijn wij ook naar La Boca geweest. Dat is een buurt, waar vroeger de migranten uit Italië voornamelijk, binnenkwamen met hun boten en waar alle huisjes kleurtjes hebben. Men leeft daar vooral in conventillos, wat een woonruimte is, met allerlei kamers en gedeelde wc en douche. Heel leuk, lijkt mij. Ook omdat Sos mi vida zich daar grotendeels afspeelt :P
Samen met Sandra ben ik voor mijn doen vaak naar de film geweest. We hebben echt HEEL slechte films gezien, waar we heel erg gelachen hebben, vanwege stinkvoeten en stikkende Sandra in popcorn.
Ook hebben we het prachtige Ateneo bezocht, een enorme bieb die eerst een opera was.

Voetbal - ja, ook hier heb ik de voetbalgekte meegemaakt. Ik ben, jawel met Sandra, naar een Nederlandse bar geweest om voetbal te kijken. Best klote, zo in Buenos Aires, in het oranje, allemaal Nederlanders om je heen, en dan verliezen.

Stage - de laatste weken op stage zijn het leukst geweest, want ik kreeg echt een band met mijn collega's. We lachen erg veel, ik drink mate met ze en we eten koekjes. En we werken natuurlijk ook.
Ik ben met werk naar een rechtzaak geweest. Heftig joh, iemand had een zoon van iemand vermoord en die families waren tegen elkaar aan het schreeuwen. Net echt, maar dan echt!
Ik heb een excursie aangevraagd naar de ESMA, waar tijdens de militaire dictatuur verschrikkelijke dingen zijn gebeurd, o.a. ontvoering, moord, mishandelingen, verlating, verhongering en ga zo maar door, door de militairen tegen de mensen die 'anders dachten'.

Skype - sinds mijn oma Uruguay heeft verlaten, zo'n 40 jaar geleden, heeft ze nooit meer haar zus en broertje gezien, die ik uiteraard nu wel heb leren kennen. Aangezien mijn oma (die nu in Israël woont) in Nederland was voor een weekje, heb ik geregeld dat haar zus hier bij mij in huis was. Na 40 jaar hebben mijn oma en haar zus elkaar weer gezien. Ik was natuurlijk de enige die emotioneel werd. Kun je je voorstellen, dat je zus opeens oud is?! Heel bizar en fijn.

De hondjes - de hondjes... mijn favoriete onderwerp. Helaas is mijn nieuws niet best. Tito is verhuisd naar andere baasjes. Gelukkig is hij daar nu met een enorme tuin en kinderen en andere hondjes, dus het zou erg egoïstisch zijn om verdrietig te zijn. Het is beter zo, maar ik zal zijn lieve onderkinnetje altijd missen. Gelukkig is Felipe er nog, met zijn lieve vette lijfje. En Piru, mamahond, die graag haar buik laat zien als ik langs kom. En mij kusjes geeft, vooral als ze net haar zoontje's achterwerk grondig schoon heeft gelikt. Het is een schatje. Wil er niet aan denken dat ik overmorgen afscheid van ze moet nemen...

Familie - met mijn familie heb ik mijn ups en downs (Sandra, mijn rots in branding). We zijn uit eten geweest met z'n allen, op mijn kosten, wat een absolute flut avond bleek te worden. De hele familie kreeg ruzie met elkaar, terwijl ik fijn aan het eten was. Daarna begon een flesje water in mijn rugzak te lekken, waardoor mijn camera het licht aan het einde van de tunnel heeft gezien.
We hebben laatst wel een estufa.. hoe zeg je dat... een soort van kachel... op de bovenverdieping aangezet. Het is een enorme vlam in een soort van oven, waardoor je lekker in de winter buiten kan zitten. Het was erg gezellig, met mijn oom en tante.

Verhuizing - een paar weken geleden werd ik heeeeeel ziek. Koorts met alles erop en eraan. Hoe ik ziek ben geworden? Nou, het is hier dus winter en extreem vochtig. Die vochtigheid maakt de kou erg intens. Ik sliep bij mijn neef en nicht in een kamer die geen verwarming had. Ook heb ik geen jas, dus ik had buiten al wat kou gevat en thuis was het niet warmer. Ik sliep met een donzen deken, sokken, legging, trui, waterzak én hondjes en ik stierf van de kou. En de volgende weken was het raak. Ik ben naar het huis van mijn oom en tante verhuisd, wat nog verder weg is van het centrum. Het moest wel, want ik trok die kou niet meer. Ik moest aan de antibiotica en ik kuch nog steeds, maar alles functioneert prima. Ik verblijf nu in het tempeltje van mijn oom en tante, haha! Ik meen het, het is echt een tempeltje.

Colonia - op de valreep heb ik een laatste tripje gepland. Met Sandra, 2 Colombianen en een Duits meisje, ben ik naar Colonia geweest. Een erg oud stadje in Uruguay, heel pittoresk. We hebben een heel leuke dag gehad en enorm veel gelachen. De zon scheen volop :) Het was geweldig. Niet alleen omdat ik in mijn moederland was, maar de groep was geweldig. We zijn overal in geklommen, we hebben foto's gemaakt, we hebben een brief in een flesje gestopt en in het water gegooid, we hebben chivito gegeten en we zijn de Duitser kwijtgeraakt. Opeens was ze foetsie! Iedereen hebben we gevraagd naar het blonde, lange meisje, met groene laarzen en een camera. Een mime-speler deed belachelijk raar. Hij zei dat de Nederlandse cultuur erg laag was, erg laag. Ook zei hij, ja hij vroeg niet, hij zei dat ik in Chili was geweest niet lang geleden... Ik vond hem maar een creep. En dat terwijl we de Duitser zochten. We besloten te zoeken bij de boot en daar was ze gelukkig. Heel grappig, want alle mensen wisten van het blonde, lange meisje met groene laarzen en camera, en ze waren allemaal blij dat we haar gevonden hadden, hahah!

Over 3 dagen ga ik terug. Ik ben wel blij. Het is goed geweest. Ik sluit dit af met een lach en een traan en zal vast vrienden en familie vervelen met mijn verhalen. Ik heb mezelf leren kennen in omstandigheden die ik eerst nooit had meegemaakt, ik heb mezelf leren kennen als een lief persoon en als een bitch. Ik heb veel geleerd en ik heb vooral veel in mijn hoofd om over na te denken. Ook met een lach en een traan neem ik afscheid van mijn familie, die mij heeft ontvangen met goede intenties. Dankzij hen heb ik veel kunnen doen en ook veel gelaten om bij hen te zijn. Ook neem ik afscheid van mijn stalker. Hopelijk vindt hij iemand anders. Chau, Buenos Aires, hasta la próxima. Te amé, te amo, y te amaré.