Dingen die gebeuren

Zo zijn we weer beland op 19 maart. Een dag die mij vraagt om te schrijven. Dan kijk ik naar mijn laatste reisverslag. Die schreef ik een week geleden. Fijne conclusie: ik maak veel leuke dingen mee die een blog kunnen vullen al in één week.
Wat misschien in de toekomst zal voorkomen (wellicht al in dit verslag), is het probleempje dat menig HEBO-student kent: het vercrackt worden van je Nederlands. Degenen met wie ik heb geskypt de afgelopen tijd hebben het misschien gemerkt; ik praat langzamer en enkele uitdrukkingen komen er wat spastischer uit. Zo zei ik afgelopen zaterdag tegen een Nederlands meisje, in een gang van een huis: "Het ruikt vies." Het klonk héél raar. Meestal zeg je iets als "het stinkt". Ook het schrijven gaat maf. Daar heb ik nu geen voorbeeld van, maar misschien komen we straks wel een foutje tegen in mijn verdere verslag. Ga me maar niet corrigeren, nee.

In mijn vorige verslag had ik mezelf aangeraden (hoe triest, mezelf iets aanraden..) dat ik misschien wel dingetjes moest noteren, zodat ik niet tijdens het schrijven moet bedenken waar ik over ga schrijven en dan de helft vergeet. Zo van, klikken op 'bewaren' en dat je dan denkt: NEIN! Ik wilde nog iets schrijven! Klinkt bekend, hè?
Mijn boekje erbij gehaald. Zo, eens even zien. Juist. Afgelopen week heb ik weer de buitenlander uitgehangen. Ik ben weer met mijn goddelijke kaart (alle credits gaan naar Joyce Boekestijn, die wist waar ze het over had toen ze mij deze overhandigde!) door Buenos Aires gaan rondhangen. Eén van deze dagen was ik in een denkbui. Deze heb ik weleens. Dan ben ik de HELE dag in mezelf aan het denken over van alles en nog wat. Zo besloot ik van 9 de Julio, een enorme avenida, tot Plaza Francia te wandelen, in Recoleta. De mensen aan wie ik vroeg of ik de goede kant op liep, keken mij raar aan, als in "je kunt ook gewoon de metro pakken". Ik had natuurlijk een hoop om over na te denken en hoe meer je nadenkt, hoe meer je nadenkt. Daar word je wel moe van. Maar goed, onderweg naar Plaza Francia werd ik slachtoffer van de liquidaciones (sale!). Af en toe heb ik moeite om te oriënteren als ik een winkel in ga en dan weer uit ga en dan weet ik dus niet meer welke kant ik op moet. Dus, ik heb iets verzonnen. Ik moet onthouden met welke kant ik naar binnen ga (ik loop dus schuin de winkel in, bedenk je de afvragende gezichten van de werknemers..) en dan onthoud ik met welke hand ik de winkel binnenstapte. Dan moet ik dus, als ik naar buiten ga, weer die hand volgen en dan komt het goed! Klinkt misschien ingewikkeld, maar met al dat gedenk, kom ik op wonderbaarlijke ideeën, echt.
Na wat geloop en wat kaartbekijksels en OJAH, zó! en dan niet al te hardop (zo bijzonder, kaarten. Dan loop je en dan zie je gewoon de naam van de straat op de kaart en op de bordjes! Hoe interessant!), kwam ik in de buurt van waar ik wilde zijn. Het eerste wat ik tegenkwam, was Recoleta begraafplaats. Erg bekend. Bij de poort stopte een man mij. Hij werkte daar en hij begon uit te leggen over de begraafplaats. Ik moest mijn hoed af doen (dit haal ik uit mijn notitieboekje) en ik deed dat braaf, wist ik veel. Vervolgens werd het raar. Hij deed mijn hoedje op en vroeg of het hem goed stond. Dus ik zei dat het mij sowieso beter stond. Het werd vervolgens raarder. Hij pakte mijn hand en legde met een hijgerig stemmetje uit welke bekenden er allemaal begraven waren. Ik liet het allemaal maar gebeuren, haha! Erg maf. We zouden "later nog bespreken" wat ik de komende maanden van plan was hier. Na mijn wandeling ben ik natuurlijk de begraafplaats uitgerend, duh. Op de begraafplaats heb ik ook het één en ander meegemaakt. Het was best maf, zo in mijn eentje door die straatjes lopen met allemaal doden. Ik moet wel zeggen dat ik hier best zou willen liggen, als een begraafplaats mooi kan zijn, dan is dat deze wel. Na Evita hebben gevonden, liep ik over een middenplaatsje waar een man alleen stond. Ik kwam er al gauw genoeg achter waarom hij zijn vrouw door had laten lopen. Hij dacht namelijk dat hij alleen was en hij liet een enorme scheet terwijl ik langs hem liep... Dude, kijk dan tenminste ook om je heen! Ik weet niet voor wie het schandelijker was.
Een stukje verder werd het creepy. Ik hoorde wat geluiden uit een graf; één van de mensen die daar schoonmaakt vond het wel een goed idee om in een graf (graf stond in een kamertje, hij zat in dat kamertje) zijn lunch te eten... Whaaaattt... Later wilde één van de schoonmakers, die vroeg waar ik vandaan kwam, mij het graf laten zien van een Nederlander en daarvoor zouden we onder de grond moeten. Oh, ja, natuurlijk. Ik ben zo naïef dat ik met dat vieze mannetje, dat een sleutel had, onder de grond te gaan om een dooie Nederlander te zien. Ja, ik ga zo met je mee. Of niet?! Wat een levendigheid, zo op een begraafplaats!
Op Plaza Francia heb ik lekker in het zonnetje gezeten met een nectarine. Fijn iedereen geobserveerd, ik hou daarvan.

Afgelopen week heb ook voor het eerst een tango- en salsales gedaan. Het was zo leuk! Ik was eerst een beetje bang en zenuwachtig, vanwege mijn klamme handjes (ja, daar was ik zenuwachtig door, laat me), maar het ging helemaal goed. Ik heb met heel lange mannen gedanst, wat niet erg succesvol was... Ik denk dat 1.85 m mijn maximum is. De mannen waar ik mee gedanst heb waren sowieso langer dan dat, en tango dansen gaat zo niet charmant. Dit was natuurlijk wel heel grappig! Met de andere mannen, die iets kleiner waren, ging het prima :) Het is zo bijzonder hoe de man de vrouw moet leiden. Áls hij dat goed doet, is het erg leuk en het voelt vet goed. Later gingen we de salsa doen. De leraar was zo'n hipperd met lage broek, wit hemdje, bandana met pet erop. Maar hij kon bewégen! Ik kon hem wel uren bewonderen, zo als hij genoot van de muziek, geweldig. Ik heb aan één stuk door een vette glimlach op mijn gezicht gehad tijdens het dansen en iedereen was helemaal bezweet. Een oud mannetje, met wie ik besloot te dansen even, commandeerde mij niet naar de voeten te kijken, maar hij was als een gek aan het springen waardoor ik niet zo goed wist wat ik moest doen, hahah! Gelukkig heb ik maar 1 minuut met hem gedanst.

Vrijdag ben ik naar Sandra's huis gegaan (zij is hier op uitwisseling). Zij woont in Palermo, waar alle hippe uitgaansgelegenheden zich bevinden. Eerst een hoop geborrel in het huis met haar huisgenoten en vrienden en later naar Club Rumi. Het was erg gezellig. Het één en ander is gebeurd wat is worth mentioning. Er was een hoop bijna-gevechten, waar interference van Sandra en van mij wel geholpen heeft. Blijkbaar dimmen ze als meisjes zeggen dat ze normaal moeten doen. Een groep jongens vond het nodig om mij tegen een klein mannetje te pletten, waardoor ik ze moest slaan anders zouden ze niet stoppen. Ook besloot een ventje zijn tong in mijn mond te begraven, erg bijzonder, zo als verassing. Het was een grappige avond.
Zaterdag hebben we een hoop gechilled in Palermo en later ben ik teruggegaan naar huis. Mijn nicht wilde zondag haar verjaardag vieren. We besloten naar Luján te gaan, waar een dierenpark is met uitzonderlijke mogelijkheden. Zo heb ik een leeuw, een aap, een welpje en een olifant geaaid en gevoed en ik heb op een dromedaris gezeten die mijn voet heeft geplet tegen een trap. En nu heb ik een allergische reactie (niezen)... Zou ik allergisch zijn voor olifanten?

Op werk kan ik eindelijk meepraten. Eindelijk! Ik voel me sinds vandaag geen buitenbeentje meer. Jeej! Vandaag heb ik zelfs een aantal grapjes gemaakt en ze gingen lachen! Zo fijn, haha!

Oh, de dingen die gebeuren, de dingen die gebeuren... En wat FIJN dat mensen mijn gedachten niet kunnen lezen :)