2de week aan de andere kant

Inmiddels ben ik bijna 2 weken aan de andere kant van de wereld. Ik leef nog!
Om te vieren dat ik nog leef, heb ik besloten om aan mijn tweede verslag te beginnen.

In Buenos Aires begin ik eigenlijk wel mijn weg te vinden. Ik heb een telefoon, een huissleutel van het huis van mijn neef en nicht, een kaartje voor het openbaar vervoer; integratie! Over dat kaartje voor het OV, heeft eigenlijk hetzelfde systeem als onze OV-chipkaart. Je hoeft alleen niet ook nog eens uit te checken. Heerlijk.

Qua cultuur vind ik het fijn om in mijn eentje rond te dwarrelen en foto's te maken. Nieuwe ijsjes eten en praten met onbekenden. Ik heb al een liefde ontwikkelt voor mate, een soort thee, dat ik me kan herinneren van mijn opa, die helaas niet meer op deze wereld is. Elk slokje proost ik op hem. Ook heb ik af en toe zeer veel zin in alfajores; dat zijn chocolade dingetjes, soort van Prince achtige vorm, met dulce de leche. De pizza is hier van een andere wereld, zo lekker. Vlees heeft hier smaak.
Met andere woorden, ik houd mezelf wel bezig qua eten, wat af en toe diarree buien veroorzaakt.
Er zijn in Buenos Aires (hereinafter referred to as BA) veel mooie mannen en vrouwen. Natuurlijk helpt de mooie huidskleur van de mensen mee, allemaal door de zon bruine huidjes. Er zijn vaak oudere vrouwen die extreem veel naar de sportschool gaan en zonnen en makeuppen en pfff. Nou, dat zijn vrijgezelle vrouwen, blijkt. Erg amusant om te zien. Je hebt ook vrouwen hier die het nodig vinden om hun mooie bruine haar te blonderen, wat er niet uit ziet. Zij doen erg veel moeite om er een beetje, in mijn ogen, nasty uit te zien. Zij worden gatas genoemd: katten.
De mannen hebben natuurlijk prachtig bruin haar meestal en een latino-look. Daarmee bedoel ik niet vettig-haar-Antonio-Banderas-achter-je-broek-aanzitten-mannetjes, maar gewoon mooi.
Langzaamaan begint mijn huidskleur te passen bij de rest. Mijn haar wordt lichter... Straks word ik nog een 'gata'. Vorige week ben ik met Leo en Belen en alle puppies naar een buitenhuis gegaan. De eigenaren van dat huis vroegen of we wilden oppassen. Echt een mega tuin met ziek grote waakhonden. Als hondliefhebber kreeg ik zelfs af en toe de kriebels van de machtige spieren van Gandolf, de grootste. In de tuin bevond zich een zwembad. Die hebben Belen en ik samen met een emmer, lees goed een emmer, leeggeschept in de hitte. De walgelijke wespen wilden er graag bij zijn. Hoeft niet zo van mij. Als mijn broertje erbij was geweest was ie allang naar huis gerend. Nou, eenmaal vol zwembadje was het water IJSKOUD. Maar ja, zwemmen/baddderen was natuurlijk een must, dus met veel geploeter toch het water in gegaan. In de avond bleek ik knalrood kreeftje dat niet eens kon zitten door de verbrande buikvetjes undsoweiter. Ach. He.
Hondjes hebben ontzettend genoten en ik heb genoten van hun genot.
Ook de muggen hebben genoten van mijn fresh dutch meat en hebben mij helemaal gek gemaakt, wat ontharen bijna onmogelijk maakt, haha! Fijn zo, met temperaturen die je dwingen om niks langs te dragen.

Op het moment ben ik in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Mijn moederland. Best vreemd.
Ik ben met de boot en bus in mijn eentje afgereisd naar het land van de vogels, wat meneer LonelyPlanet mij heeft geleerd. In de boot leek het alsof we alleen op de wereld waren, omringd door water. Het was erg heet. In de boot was een man die heel fijn Argentijnse liedjes zong met gitaar en panfluit en zo. Ook ben ik op het dak van de boot geweest. Eenmaal in Colonia, waar de boot aankomt, moest ik de bus nemen. Natuurlijk wilde ik vooraan en ik ben naast een ventje gaan zitten. Helaas viel deze steeds in slaap met veel gesnurk, waardoor ik ook moe werd. Ik moest natuurlijk wel bewijzen dat ik niet degene was die snurkte, dus ik kuchte af en toe, haha! Zo van: kuch, ik ben wakker en hij niet, dus hij is schuldig.
Te Montevideo werd ik herkend door Rafaela, een nicht, en samen zijn we naar haar appartement gegaan die zij deelt met haar zus, Maria Jose. Ze zijn 2 lieverds en ik voel me al helemaal thuis. Ook hadden ze een schattig bedje voor me geregeld met nieuwe lakens en een welkomsbordje en een agenda van Winnie de Pooh, wisten zij veel, haha! Anyway, veel te schattig natuurlijk. Wat me opvalt hier is dat alles veel bescheidener is dan het drukke BA. Daarmee bedoel ik echt alles: de mensen, de stad, de grootte, de manier van praten, alles. BA is veel drukker, brutaler, groter, sneller. Ik vind allebei leuk.
Zaterdag ga ik van het ene puntje van Uruguay (Montevideo) naar het andere in het noorden, Artigas. Dit grenst aan Brazilie en er wordt zelfs anders gepraat daar, meer Braziliaans Spaans. Ik ga me daar wagen aan de samba tijdens carnaval. Schijnt erg bekend te zijn dat het daar heel goed is. Ik ben eigenlijk best bang voor de samba.
Ook gaan we daar Rafaela's 24ste verjaardag vieren met asado (het bekende vleesfestijn van Uruguay en Argentinie) en zwembad en muziek. Erg heftig voor kleine Yael uit Nederland. Ik heb in ieder geval straks erg veel te vertellen als ik niet door allemaal enorme achterwerken ben geplet en niet ben opgebrand/verbrand.
Gelukkig heb ik hier in Montevideo altijd gezelschap van Roberto, de ventilator. Roberto is erg lief voor mij.

Het Spaans gaat prima! Ik betrap mezelf wel erg vaak op mijn mama-spaans, waar papa niet zo blij mee is. Ik vind het wel chill. Na anderhalve week al, moet je nagaan straks over 5 maanden.
Oh! Ik ben op werk geweest! Chille mensen, met dat vrijwilligers-sfeertje. Ik was echt bang om naar binnen te gaan, haha! Maar ze zijn vet relaxt en enthousiast. Dus.

Dat was het voor nu!!!