Heuvoooon, Chile!

Huevon, sí po, polola, cachai, in plaats van boludo, che, flaco, quilombo. Zo dichtbij, en toch zo anders. Ik ben donderdag 3 mei vertrokken naar een land dat grenst aan Argentinië: Chili. Een land dat ik nooit dacht te bezoeken. En wat een ontzettend grote fout bega je als jij denkt dat nooit te gaan bezoeken! Het is namelijk werkelijk adembenemend. Zeg dat niet tegen Argentijnen, want die zijn niet zó met Chilenen, net als Nederlanders en Duitsers, over het algemeen.
Net als Argentinië, maar dan in het klein, heeft Chili echt alles te bieden: sneeuw, strand, bergen, woestijn, vulkanen, warmwaterbronnen, havens, wijngaarden, en dichtbevolkte steden. Ik ging, omdat ik al bijna 90 dagen in Argentinië was na Uruguay, en daarom het land moest verlaten om nog eens 90 dagen in mijn paspoort te hebben staan. Chili werd de bestemming. Het was de bedoeling dat ik met een vriendin zou gaan, maar die besloot op het laatste moment ziek te worden en mij alleen te laten gaan. Ach, zo'n wereldreiziger als ik ben, dat kan ik wel aan! Hup, daar ging 1.59 meter naar Santiago de Chile. Mijn eerste indruk was gelijk 'woow, wat een knappe mannen en wat zijn ze lang!'. Bleek dat 2 vliegtuigen, en dus ook het vliegveld, vol zaten met bekende honkbalspelers, want bij aankomst waren er allemaal cameraploegen erg irritant bezig. Maar goed, de rest van de Chilenen zijn niet zo, helaas. En daar stond een meisje, ongeveer mijn leeftijd, die er net zo verdwaald uitzag als ik, dus ik besloot haar aan te vallen. Ik vroeg wat ze hier deed, waar ze vandaan kwam en zij antwoordde dat ze Ruth heette, Zwitserse is, en dat ze eigenlijk maar voor 3 dagen in Santiago zou verblijven met zonder plannen. Ik flapte eruit, voordat ik het wist, of zij misschien zin had om met mij de dagen te spenderen. Dit zag zij gelukkig wel zitten. Ruth werd mijn mede-dwaler voor de komende 3 dagen.
Het leek alsof we elkaar al heel lang kenden! We hebben, met tassen en al, door een deel van de stad geslenterd, eten gekocht en op een grasveld opgegeten, en we hebben over onze levens verteld. Rond 18.00 uur was het plan om mijn Couchsurfer te meeten. Ik zou namelijk verblijven bij de beste vriend van een couchsurfer. Samen met Ruth, de couchsurfer Francisco en een vriend van hem, hebben we in een heel leuk tentje wat eten genuttigd en wat gedronken. Later heb ik met Ruth een hostel voor haar gezocht en ik ben met Francisco meegegaan naar het huis van zijn beste vriend, waar we nog besloten wat te drinken. Helaas was mijn enige optie om de nacht te spenderen in het bed van zijn beste vriend, MET zijn beste vriend, en deze was nogal gecharmeerd van mij. De nacht was lang... Ik heb hem de hele nacht van mij af moeten slaan, waardoor ik besloot dat het hostel waar Ruth verbleef, een paradijs en toevluchtsoord voor mij zou gaan betekenen. Domme Yael was natuurlijk in de ochtend zo snel mogelijk het huis uit gerend, waardoor ze haar tas met kleren had laten liggen. Die had ik in de avond gelukkig opgehaald. Diezelfde dag heb ik met Ruth een wandeltocht gedaan door de stad net een gids die we toevallig de dag ervoor hadden leren kennen, Jaime. Wat een schat van een vent! Zo iemand waarmee je gelijk een band voelt en die ook nog eens vet chill persoon blijkt. Ruth en ik hadden allebei hetzelfde gevoel bij hem, en hij was daarom ook de beste gids die we maar konden wensen. In de middag hebben we weer eten gekocht in de supermarkt en bovenop Cerro Santa Lucia, een soort berg en dan midden in de stad, hebben we heerlijk genoten van ons eten en de zon. Om 14.30 uur hadden we een excursie gepland, en daarvoor moesten we heel hard rennen om niet te laat te komen. Uiteindelijk waren zij te laat... Maar goed, de excursie was naar El Cordillero de los Andes. Iets wat ik niet kon geloven dat ik ging meemaken. Het is zoiets wat je alleen ziet in National Geographic of Discovery. Prachtige tocht, geweldige gids, geweldig gezelschap, hup 3000 meter de hoogte in. Als mega toerist, heb ik aan één stuk door foto's zitten maken. En alleen maar WOW geroepen. Het gezegde is 'een gewaarschuwd mens, telt voor twee', toch? Nou, niet in mijn geval. We waren namelijk gewaarschuwd over het feit dat je je misschien misselijk gaat voelen als je steeds naar de zijkanten kijkt, maar ik kon niet anders, want daar was het prachtig, en voor mij was een autostoel. En ja, op 2800 meter hoogte vond ik het tijd om de gids te vragen om even te stoppen. Zij keek mij aan en schrok. Ze had nog nooit iemand zo wit gezien. Ik voelde dat ik ging flauwvallen en ik moest op de grond gaan liggen met mijn benen omhoog. Ondanks dat ik mij zeeeeeeer slecht voelde, had ik het prachtigste uitzicht daar op de grond, starend naar de hemel. De gids vond het erg grappig dat ik nog over hemelse dingetjes praatte, terwijl ik er uitzag als een spookje. Al snel voelde ik me weer prima, en de laatste metertjes konden gemaakt worden. Wat een uitzicht: aan de ene kant ging de zon onder, wat een roze gloed met oranje veroorzaakte en aan de andere kant kwam de maan op met een donkere hemel. Om ons heen waren de met sneeuw bedekte Andes bergtoppen te zien met een oneindige lucht. Het was er koud, en de lucht was heel fris. Het was tijd voor (weliswaar belachelijk dure) chocolademelk. Na wat uurtjes en nadat de zon compleet onder was gegaan, was het tijd om terug te keren naar het bewoonde Santiago. In de late avond heb ik dus mijn tas opgehaald, ingecheckt in het hostel en ben ik met Ruth gaan eten in een leuk cafeetje. Een groep Chilenen besloot ons te vergezellen en ze vonden dat we echte Chileense wijn en bier moesten drinken, dus dat hadden ze voor ons gekocht. Ik ben niet de grootste alcohol fan, maar het smaakte maar al te best! We hebben nog even gebabbeld met deze Chilenen en omdat Ruth nog maar 4 uur had om te slapen voor het vlucht naar Quito, besloten we terug te gaan naar het hostel. De receptionist was een geweldige gast, super relaxt, aardig, klantvriendelijk en ik voelde me helemaal thuis. Na nog wat gebabbeld te hebben, werd het tijd om eindelijk wat te slapen. Midden in de nacht heb ik afscheid genomen van mijn mede-zwervertje en de volgende ochtend heb ik in mijn eentje ontbeten. Ik heb wel gelijk kennis gemaakt met andere mensen en ik werd voor die avond, door de receptionist, uitgenodigd om Pub Crawl te doen. Dit betekent dat je van de ene pub naar de andere gaat, met een hele groep mensen en in elke pub een gratis shotje. Nou, ik besloot me op te geven, waarom niet. Ik besloot die dag naar Valparaiso te gaan, dat herkend wordt als worldheritage door UNESCO. Een must, vond ik. Ik had een op fooi gebaseerde tour gevonden en ik besloot dat maar eens te doen. De busreis duurde 2 uurtjes en de man die het kaartje verkocht vond het maar raar dat een klein meisje alleen reist. Ik legde hem uit dat ik niet op iemand moet wachten om te kunnen reizen en hij gaf mij gelukkig groot gelijk. Dus. Zo kwam ik aan op het busstation en vanaf daar moest ik een busje nemen naar Plaza Sotomayor. Oh, wat ben ik belachelijk blij dat ik Spaans kan... Ik denk dat ik anders nu nóg in Santiago rond zou zwerven, verdwaald en alleen. Maar dat is dus niet het geval, ik was in Valparaiso. Ik had nog wat tijd over en ik besloot te gaan eten. Vis werd mij aangeraden, aangezien we aan de haven zaten (waarom zeg ik 'we'... ik was moederziel alleen!). Aan een local vroeg ik om een echt Chileens eettentje met kleine prijzen. Dit vond ik, en daar bestelde ik merluza a la plancha met rijst, en het was zeer lekker. Met het eten nog in mijn mond, haastte ik mij naar de meeting point. Ik zag een blonde gast, en ik vroeg aan hem of hij bij de tour hoorde. Dit was zo. Ik zei dat ik dat al vermoedde, omdat hij blond was. Oepsie, hij bleek de gids te zijn. Hij vond mijn verbaasde, ietwat blozende gezicht erg grappig toen dit duidelijk werd. Deze Amerikaan wist alle ins en outs van dit prachtige, ongelooflijke plekje. Zo'n plek had ik nooit verwacht ooit te zien. Allemaal cerros (bergachtige heuvels) en vreemde huizen met kleurtjes, mozaïek op de straten, vogeltjes, graffiti kunst op de muren en trappen. Echt een wonder! Ik heb aan één stuk door ge-wow-ed. Na mijn reisjes denk ik dat ik dat wel een nieuw werkwoord mag noemen in mijn vocabulaire: wowen. Ik heb zo veel wow gezegd, dat mijn mond er pijn van deed, naast het feit dat mijn lip pijn deed vanwege de laptop die ik erop had laten vallen, natuurlijk. Deze tour was erg persoonlijk, omdat we maar met z'n vieren waren. We zijn in een krakkemikkige lift naar boven gehesen, we hebben home made Chileens alfajores gegeten, we mochten van een local in zijn huis komen, wat een one time opportunity was en we hebben op het laatst een glaasje nationale drank, Pisco, mogen nuttigen op een terrasje dat compleet gedecoreerd was door verf en graffiti. Met uitzicht over de stad en haven. Ik heb toen weer ge-wow-ed. Op de terugreis naar het station heb ik was sloffen gekocht, waarop made in Ukraine staat, maar er Chileens uitzien, wat voor mij genoeg was. In de bus heb ik 2 uurtjes geslapen naast een man die mij ERG graag wilde helpen met het omdoen van de veiligheidsgordel. Ik wist namelijk dat die nacht erg kort zou zijn. En ja, de Pub Crawl was heftig en om half 6 dook ik mijn zachte bed in. Ik had geen shampoo, maar wel rooklucht in mijn haar van de rokerige, zweterige, dampende, latino tentjes (hahaha, oh jeetje) dus ik moest mijn haar wel wassen de volgende dag. Gelukkig had mijn Koreaanse room mate die net vertrokken was, een zakje laten vallen op de grond, met wat ik meende shampoo te zijn. Ik besloot het te proberen en volgens mij was het inderdaad shampoo, óf iets wat je haar doet aanvoelen als takken. Het had in ieder geval geen rooklucht meer. Mijn laatste ochtend de volgende dag waren gevuld met grappige gesprekken met de receptionist, ik heb het klantenboekje ingevuld met een grappig verhaal, waardoor ik een mooie ansichtkaart kreeg van hem en toen was het tijd om uit te checken en mijn leven te zoeken op de straten van Santiago (klinkt lekker heftig en rebels, haha!). Ik ontdekte een andere cerro en die besloot ik te beklimmen met tassen en al, omdat het mijn laatste kans was om nog even een view van de hele stad op camera te krijgen. Het is mij opgevallen dat de hele stad vol zit met straathonden. Als ik had gekund, had ik ze allemaal meegenomen... Na de hevige tocht naar boven en na wat Brazilianen die mij chocola wilden bieden omdat ze mij belachelijk lief vonden (ik had aangeboden om foto's van ze te maken met hun camera), was het tijd om naar beneden te gaan en de markt te zoeken die mij was aangeraden. Deze bleek aan de andere kant van de straat, gelukkig. Ik heb daar wat spulletjes voor mezelf gekocht en ik besloot daarna naar de bus te lopen die mij naar het vliegveld zou brengen. Deze tocht duurde een uur. In dit uur heb ik nog even genoten van mijn reisje en van de straathondjes en toen werd het tijd om naar Buenos Aires terug te gaan. Wat een straf! Hahaha, oh sarcasme. Het waren 4 heel bijzondere dagen en zullen altijd in mijn gedachte blijven. Chile, te amo!