Waarom gaat de tijd zo snel? ... Iemand?

Toevallig sprak ik net met Liz en met een collega uit Nederland. De collega bracht me op de hoogte van alles en nog wat. Zo vreemd; voor hen is alles nog hetzelfde, je weet wel, alles gaat z'n gangetje. Maar voor mij? Voor mij is alles anders.
Voor iedereen die dit leest, zal ik proberen chronologisch te vertellen.
Het was maart. Inmiddels allemaal kaartjes verstuurd naar mensen die me lief zijn. Postkantoor is plek der terror nummer 35, of zo. Wat heb ik daar wel niet meegemaakt. Aangezien er 4 kassa's zijn en ik niet helemaal begrijp waarom, ga ik gewoon bij, let's say, nummer 2 staan. Wat je dan wel niet veroorzaakt. Stinkerd nummer 18 gaat voor je staan en hijgt dat zij langer in de rij stond dan jij, dus zij mag voor, van haar. Er werd mij afgeraden om in discussie te gaan. Eigenlijk kan ik dat ook niet met mijn Russisch, maar dat heb ik er niet bijgezegd ;) Mijn eerste reactie was ook eigenlijk OH HEMELTJELIEF, POETS UWE TANDEN, ALSTUBLIEFT.
Maar ja, de kaartjes zijn aangekomen. Leuk om van de mensen te horen dat ze blij waren. Vooral mijn oma'tje in Israel, die geen kaartje verwachtte.
Terwijl ik dit allemaal schrijf, moet ik af en toe in mijn (oh, jawel) dagboekje kijken om te zien wat ik heb meegemaakt. Zo viel het mij op dat als je iemand belt, dat je dan een muziekje krijgt totdat de gewenste persoon opneemt. Leuk! Nou, het zijn stomme muziekjes, maar entertaining :)
Op 6 maart heb ik Maslenitsa gevierd. Hier vier je dat de lente is gekomen. Niet dat die er al was, hoor. Maar toch, je hebt een excuus om genadeloos pannekoeken en nog meer prutjes te schransen. Daar hou ik wel van. Er scheen een plek te zijn waar het fijn gevierd zou worden. Ik liet me meenemen naar die plek. Wat een tyfus eind gelopen, door hopen sneeuw! Oh, besef me net dat ik me dus toch niet schuldig hoefde te voelen voor de bergen sheit die ik naar binnen heb geschoven :) Fijn, da's ook weer geregeld.
In de dagen erna heb ik een hoop in mijn eentje door de stad gewandeld. Dan kom je nog eens dingen tegen, zo alleen.
Op 8 maart was het Vrouwendag. Als geëmancipeerde Nederlandse dacht ik, wa's da nou weer?! Nou, het is dus nog een reden om chocola naar binnen te schuiven, jeej! Ik liep door Nevski Prospect, waar het mij opviel dat er een ventje ongegeneerd naar mij zat te kijken. Op een gegeven moment besloot ik dat terug te doen ("Nou is het genoeg geweest. Hier! Mijn starende blik terug!") Maar dat deed het mannetje?! Hij kwam naar mij toe, wat niet de bedoeling was. Maar goed, hij lachte en dat is apart. Hij pakte mijn hand en gaf mij chocolaatjes en zei: "Fijne Vrouwendag"! LEUK, hè!? Nom nom nom, was mijn reactie. Met mijn oh-hoe-niet-Russische glimlach, liep ik verder door de stad. Mijn lieve Russische Christina had een spontaan feestje voor deze dag bedacht, waarop ik ook nog eens een mooie tulp kreeg :) Die hou ik erin, Vrouwendag 8 maart.
Op 9 maart was mijn drollige huisgenote jarig. Aangezien zij ontzettende fan is van banaan met Nutella eten, heb ik haar om 12 uur verrast met zingende vriendjes en vriendinnetjes en een American-sized Nutellapot en bananen. Zij kon er weer even mee door. De avond van 9 maart zijn wij naar XXXX-club geweest. Ja, XXXX-club. Het is erg. Zo heb je hier ook "DJ-bar", "Radio Baby", en nog meer van die foute namen. We hebben de club eer gedaan door even op de bar te dansen.
Paar daagies later besloot ik regenlaarzen te kopen, aangezien het ijs begon te smelten. Wat een bende. Bij dé Lenta, het kortingsparadijs waar ze van alles hebben, heb ik mijn redding gevonden. Op de weg terug heb ik fijn door de plasjes geplensd.
Tijdens een van de feestjes in onze - hostel, heb ik voor het eerst waterpijp gerookt! Het is leuk! Het is lekker! Het is grappig! Het is... voor herhaling vatbaar.
Eind maart had ik inmiddels een fijne koortslip ontwikkeld. Daar had ik al sinds ik... superklein was geen last meer van gehad, maar wel ja, waarom niet, kom er gezellig bij, joh. Rond deze laatste week van maart, besloot ik weer cultureel te doen. Oh, wat fijn om cultureel te doen! Ik besloot naar het Russische Museum te gaan. Wat een pracht van een museum! Normaal gesproken hou ik niet zo van uren naar dingen kijken, maar het was geweldig! Wat een mooie kunst. Hierna ben ik ook naar de Church of Spilled Blood geweest, de toefjeskathedraal. Erg mooi... van buiten. Maaaaaaar, ik ben blij dat ik binnen ben geweest. Alles was mooi van mozaïek en marmer. Oh ja, grappig momentje. Toen ik aan een vrouwtje, dat drankjes op straat verkocht, vroeg waar het Russisch Museum was, antwoordde ze knorrig dat het haar niks kon schelen wat ik wilde. Zij was immers aan het werk. Ik heb haar een prettige dag toegewenst.
Tijdens een afscheidsfeestje, besloten we naar Dumskaya te gaan. De hippe straat met minder hippe uitgaansgelegenheden. Zeker het bezoeken waard. Het niveau qua mafheid is erg hoog. Piet Paulusma zou ook voor St Petersburg cijfers moeten geven qua mafheid, net als dat ie doet voor "barbeque-weer" of "strandweer"... Of zo.
Ik heb blini leren maken. Dat zijn dus gewoon pannekoeken. Gelijk goed gelukt. Het beslag is ook lekker, verdorie.
Op 29 maart was onze State University jarig. Er volgde een groot feest in Atmosfera. Erg mooi en leuk gedaan. Begin april reisde ik met Merit en mevrouw Meijman naar Pskov. Erg interessante reis! Veel geleerd door de notorious verhalen van Meijman en de natuur was prachtig. Zo veel ruimte, zo veel sneeuw. Echt, wonderbaarlijk. Eénmaal in Pskov, hebben we met Mahalia, Eva en Dragos afgesproken. We hebben Pskov gezien, wat ik eigenlijk niet echt een stad kan noemen. Het is ook zeker geen dorp. Je hebt er gewoon veel minder dan in een stad. Heel leuk om gezien te hebben. We hebben een excursie naar Pechory en Izborsk gedaan, aan de Estlandse grens. Ik kreeg zelfs een sms'je "Welkom in Estland!" Dat waren prachtige plekken midden in de natuur. Echt.. wauw! We zijn in een mannenklooster geweest, waar we een rok en een hoofddoek moesten dragen. Dit was natuurlijk een heus verkleedpartijtje!
Het is inmiddels april geworden. Met Mieke en Christine ben ik naar Het Zwanenmeer geweest in het Marinsky Theater. Dit verdient een pluim! Wat een prachtige voostelling! Mooi theater ook! Echt de crème de la crème. Wat een eer om het te mogen hebben aanschouwen.
Met Mieke ben ik ook naar het geweldige restaurantje geweest, Teplo genaamd. Oh, wat was het fijn, oh wat was het fijn. Weer heerlijke homemade Mors gedronken, een soort van Russische bessensapje. Een fantastische pastasalade gegeten en afgesloten door een samen een heerlijke punt (wat klinkt dat viieesss!!) taart te delen.
Midden april besloten Mieke en ik om nog eens een kijkje te nemen bij de Finse Golf, ons strand dus. Voorheen één massieve witte bende tot de verste verte. Nu? Alle poepjes die ook waren gelegd op de sneeuw door hondjes, waren nu duidelijk zichtbaar op de grond. Bah! Het was vies! Het wás helemaal geen strand! Nee! Niet! Zo wilde ik het niet! Dus wat doe je... beseffen en accepteren. We liepen voorzichtig naar het water. Per ongeluk, zagen wij mensen die dachten YES, GEEN SNEEUW, die besloten naaktfoto's van elkaar te nemen. Ook was er een mannetje bij een muurtje aan het plassen, waar wij langs liepen. Hij besloot om niet om te draaien... volle glorie dus. Hij had wél een leuke Dalmatiër.
Enkele dagen later kreeg ik te horen dat mijn oom en tante uit Israel mij zouden komen opzoeken. Ik kon het niet geloven, zo fijn nieuws. Helaas werd mijn opa erg, erg ziek de dagen erna, waardoor het moeilijk was de plannen te bevestigen. Gelukkig werd mijn opa ietjes beter, waardoor ik geweldige dagen met mijn oom en tante heb gehad.
Eind april besloot ik met 3 klasgenoten om naar Moskou te gaan. Wat een prachtige ervaring in de trein. Ik was natuurlijk de domme buitenlander die oeeh aaahh zei. We hebben een hoop gelachen met alle Russen om ons heen en ik kreeg zelfs instructie hoe ik in godsnaam in mijn bed zou komen. Als je me kent, weet je dat ik klein ben. Ik kon niet eens rechtop zitten. Gelukkig bezit ik over een klein beetje lenigheid, waardoor ik het heb overleefd. Je moet ook in ligstand je bent induiken, anders lukt het niet. Hierbij moet ik ook zeggen dat ik in het bovenste bed sliep (soort van plank die aan de muur vastzit). Met instructies van de Russen, lukte het op een gegeven moment wel! Ik kreeg applaus en blije gezichten :) Ook kreeg ik de naam Masha, want mijn naam was gewoon niet oké. In Moskou van alles gezien: het Rode Plein, Kremlin, Arbat, parken, straten, mooie gebouwen en we hebben op de zonnigste dag een fiets gehuurd en door een park gecrossed. Wat was dat geweldig! Zie mijn foto's op Facebook, trouwens. We besloten ook om te couchsurfen. We hadden 2 opties: of bij een groep jongens die "good intercourse" aanboden, of bij een jong getrouwd stelletje. We besloten bij de laatste te slapen. Tonya en Fedya - 2 studenten die in een soort kraakpandje woonden, en zij zelf waren ook soort van krakers. Geweldig! Toen wij het bed wilden neerleggen, werd mij woordenschat qua scheldwoorden verrijkt. Een tarakan, oftewel een kakkerlak van minstens 4 cm keek Tonya aan. Zij vonden dit heel raar en schandelijk, want dit hadden zij nooit meegemaakt. We hebben de kakkerlak gevangen en zijn gaan slapen.
Op 1 mei was ik uitgenodigd voor een picknick, zowaar. Op een strandje. Op een strandje! Prachtige dag bij Peter & Paul Fortress :) Wat erg apart was: het was lang niet warm genoeg voor op het strand chillen, maar de Russische dames staan in hun onderbroekjes met tietjes tegen de muur (er is een muur) om bruin te worden! HEH!? Ik was zó verbaasd! Ik heb er zelfs even mijn bril voor opgedaan. En no worries, ik heb er ook ongegeneerd een foto van gemaakt :)
9 mei, de dag dat wij terugkwamen uit Moskou, was het Victory Day. Kan wel stellen dat dat de belangrijkste dag is voor Russen. Hier wordt het einde van de WO II gevierd. Alle veteranen lopen dan in een parade en worden door iedereen bedankt. Heel mooi om te zien. Heel Nevski Prospekt was PROPvol met mensen. Kleine Yael heeft zich door de mensenmassa kunnen wurmen om de parade te kunnen filmen.
Hierbij stop ik, want ik kan niet meer. Volgende keer vertel ik verder :) Er is namelijk veel meer! En meer dat zal gebeuren! Stay tuned, dus!
Liefs aan al mijn dierbaren, jullie worden gemist.